شانکروئید یا جوشهای چرکین روی آلت
آنچه در این مقاله مطالعه می کنید:
بیماری جوشهای چرکین روی آلتاسلی (شانکروئید) (Chancroid) یک نوع بیماری مقاربتی (STD) می‌باشد که در اثر باکتری‌ای به نام هموفیلوس دوکرئی ایجاد می‌شود. این بیماری معمولاً در مردان نسبت به زنان شایعتر می‌باشد، اما احتمال ابتلای بدون علامتی در زنان نسبت به مردان بیشتر است. علامت مشخص عفونت شانکروئید، در بروز زخم‌هايی دردناک مثل جوشهای التهابی در دستگاه تناسلي (آلت تناسلي مردان يا واژن زنان) می‌باشد.
بیماری‌های مقاربتی
بیماری‌های آمیزشی (Sexually transmitted infections) نامی کلی و جامع برای بیماری‌های گوناگونی است که از طریق انواع روش‌های آمیزش جنسی انتقال پیدا می‌کنند. برخی از این بیماری‌ها از روش‌های غیر جنسی نیز منتقل می‌شوند، از طریق سوزن مشترک در معتادان به مواد مخدر تزریقی یا در زایمان و شیردهی. برخی از این بیماری‌ها علایم و نشانه دارند و برخی نشانه‌ای نداشته و مدتی نهفته می‌مانند اما به دیگران منتقل می‌شوند. جوشهای چرکین روی آلت یا شانکروئید یکی از این بیماری‌ها است که از طریق آمیزش جنسی منتقل می‌شود.
جوش چرکین روی آلت
این جوش از طریق تماس و رابطه جنسی با یک فرد آلوده قابل انتقال به فرد دیگری می‌باشد. انتقال می‌تواند از طریق تماس با ناحیه تناسلی، با دخول یا بدون دخول انجام شود. زخم‌های دردناک شانکروئید معمولاً بین ۳ تا ۱۰ روز بعد از عفونت ایجاد خواهند شد. پزشک معمولاً، برای درمان این جوش‌ها یک دوره آنتی بیوتیک تجویز می‌کند تا باکتری‌هایی که باعث عفونت این جوش‌ها در بدن شدهاند از بین بروند.
جوشهای چرکین در مردان
جوشهای چرکین یا شانکروئید در مردان، بیشتر از هر جای دیگری در ناحیه پوست ختنه گاه ایجاد می‌شود. در بعضی مواقع، شانکروئید در این ناحیه امکان دارد باعث ایجاد عارضه‌ای به نام «فیموزیس» شود. عارضه ثانویه دیگری که در موارد نادر و کمیاب امکان دارد علاوه بر جوش‌ها ایجاد بشود، «پارافیموز» نام دارد. در بعضی مواقع هم امکان دارد عفونت ایجاد شده در ناحیه کیسه بیضه و یا ران‌ها نیز بروز بکند.
جوش های چرکین در زنان
جوشهای چرکین در خانم‌ها ، در درجه اول در واژن، در لبه‌های اندام تناسلی و به ندرت در دهانه رحم ممکن است بروز کند. ضایعات جوش‌ها خارج از ناحیه تناسلی چندان شایع نمی‌باشند.
علائم و نشانه‌های جوشهای چرکین
این عفونت در ابتدا معمولاً به صورت ضایعات یا برآمدگی‌های کوچک قرمز رنگ رخ می‌دهد که به سرعت به چرکدانه یا پوسچول (تاول‌هایی که پر از مایع‌اند) تبدیل می‌شوند. پوسچولها سپس به زخم‌هایی سطحی و دردناک کوچکی تبدیل می‌شوند. هنگامی که غشا این تاول‌ها برداشته شود، بافت دانه دانه‌ای ظاهر می‌شود که در صورت تماس با چیزی به سرعت خونریزی خواهد کرد.
در بیشتر افراد آلوده به شانکروئید، غدد لنفاوی واقع در کشاله ران طی چندین روز تا چندین هفته بعد از ابتلا به بیماری به دلیل تماس با عفونت متورم خواهند شد. پیش از آن، این گره‌های لنفاوی متورم ممکن است کوچک باشند ولی دردناک می‌باشند.
تشخیص بیماری جوشهای چرکین
تشخیص جوشهای چرکین براساس معاینات بالینی و فیزیکی بصورت چشمی بسیار دشوار می‌باشد. در صورت وجود آبسه یا زخمی در ناحیه تناسلی، متخصص با مشاهده میکروسکوپی ترشحات این ضایعات می‌تواند باکتری هموفیلوس دوکرئی را شناسایی بکند. در اغلب موارد، می‌توان به کمک كشت مواد داخلی زخم می‌توان باكتریهای عامل جوشهای چرکین را به درستی تشخیص داد. برای این کار مقداری از ترشحات داخلی زخم را با یک سواب برمی‌دارند و برای آزمایش به آزمایشگاه ارسال خواهند کرد.
درمان جوشهای چرکین رو آلت
جوشهای چرکین به کمک مصرف آنتی بیوتیک به خوبی قابل درمان می‌باشد. پس از تقریباً سه روز از آغاز درمان با مصرف آنتی بیوتیک‌ها، علائم شروع به کاهش خواهند کرد و زخم‌ها طی سه تا هفت روز بهبود خواهند یافت. علاوه بر آنتی بیوتیک، کمپرس مکرر زخم‌ها با سرم نمکی نیز کمک می‌کند تا درمان به موقع انجام شود. در بیشتر موارد ، قبل از شروع مصرف آنتی بیوتیک باید آبسه‌های ایجاد شده در کشاله ران آسپیراسیون شوند (یعنی مواد عفونی موجود در داخل آنها توسط یک سوزن تخلیه بشود).
پیشگیری از جوشهای چرکین
در صورت وجود هرگونه زخم، دانه یا برآمدگی و یا قرمزی غیرمعمول بر روی بدن و اندام‌های تناسلی باید از هر گونه فعالیت جنسی خودداری کرده و برای مشاوره به یک پزشک یا متخصص مراجعه کرد.
استفاده اصولی از کاندوم تا حدود زیادی به پیشگیری از تمام بیماری‌های مقاربتی و جنسی از جمله شانکروئید کمک می‌کند. البته کاندوم باید به درستی استفاده شود و تاریخ انقضاء آن هم نباید گذشته باشد.
پس در صورتی که به این جوشهای چرکین و یا دیگر مشکلات مقاربتی مبتلا هستید نسبت به تشخیص و درمان به موقع آن اقدام کنید.