فتق عموماً از تغییر محل ارگانهای بدن مانند روده و احشای بدن به حفره یا بافت مجاور ایجاد می‌شود. به دلیل اختلاف فشار بین حفره‌ها و جدارهای بدن، احشا می‌توانند به داخل ناحیه راه پیدا کنند که به این حالت فتق می‌گویند. ورود ارگان‌ها به داخل حفره‌های بدن می‌تواند باعث گیر افتادگی ارگانهای شکمی بشود که می‌تواند بسیار خطرناک بشود.
دلایل و علل ایجاد فتق
فتق امکان دراد دراثر فشار زیاد به قسمت های دیوار شکم به وجود آید. افزایش سن، برش یا وجود ضعف مادرزادی عضلات شکمی هم می‌تواند باعث بروز فتق شود. سرفه‌های مداوم و برداشتن اجسام سنگین می‌توانند باعث ضعف عضلات شکمی و از علل‌های فتق باشند.
علایم و نشانه‌های بیماری
- داشتن احساس درد و ناراحتی در کشاله ران، داشتن احساس درد در هنگام بلند کردن اجسام سنگین یا هنگام خم شدن به جلو
- احساس فشار و وجود درد در ناحیه شکم یا کشاله ران
- وجود درد های طولانی به همراه سوزش در محل فتق
- التهاب صفاق و روده
- یبوست، اسهال، وجود خون در مدفوع
- داشتن تهوع ،استفراغ و ضعف عمومی
- و…
تشخیص فتق
روش‌های متفاوتی برای تشخیص فتق وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شود:
معاینه ایستاده: در این روش متخصص از شما می‌خواهد که بایستید و سرفه کنید یا زور بزنید. در حالت ایستاده کیسه فتق از روی بدن قابل لمس است و هنگام انجام سرفه و زور زدن به دست متخصص ضربه می‌زند و قابل تشخیص می‌باشد.
انواع درونی این عارضه که نشانه‌های بیرونی ندارند، معاینه و تشخیص به وسیله سونوگرافی و دیگر آزمایش‌ها انجام می‌شود.در سونوگرافی متخصص می‌تواند نوع و محل دقیق فتق مورد نظر را تشخیص بدهد. همچنین رادیوگرافی و سی تی اسکن نیز متخصص را در اطلاع از چگونگی و محل دقیق یاری می‌کند.
فتق‌های درونی می‌توانند دچار انسداد کامل شوند که بسیار دردناک می‌باشند. این انسدادها می‌تواند منجر به انسداد روده شده و در برخی موارد منجر به مرگ بیمار می‌شود. از این رو با درمان اولیه از عوارض پر هزینه و دردناک این بیماری جلوگیری کرده و درمان کنید.
جراحی
امروزه شایع‌ترین روش برای درمان این بیماری جراحی می. در گذشته روش های دیگری متداول بود که امروز دیگر رایج نیست. این جراحی بقدری آسان است که احتیاج به بستری شدن در بیمارستان ندارد و با بی حسّی موضعی یا عمومی ضورت می‌گیرد.
روش های جراحی با توجه به نوع و محل قرارگیری فتق، اندازه آن، سن و سلامت بیمار فرق دارند.
- جراحی بدون نیاز به مش
- جراحی با استفاده از مش
- و…
جراحی بدون مش
در جراحی بدون مش فقط قسمتی از بدن برش زده می‌شود و پس از اینکه جراح احشا بیرون زده را به حالت اولیه برمیگرداند دو قسمت بریده شده به هم بخیه زده می‌شوند. این روش بیشتر برای مورد های کوچک و کم خطر و در افراد کم سن و سال انجام می‌شود.
جراحی با مِش
در مواردی که میزان فتق شدید یا بیرون زدگی بزرگ باشد جراح پس از جراحی شبکه توری شکلی به نام مِش را در این محل قرار می‌دهد. مِش علاوه بر این که روند بقیه را افزایش می‌دهد، از بازگشت احشا و ایجاد دوباره مشکل جلوگیری می‌کند.
مِش بیشتر برای موارد زیر استفاده می‌شود:
- ثبات ناحیه دچار عارضه و احشا اطراف آن و ناحیه شکمی
- برای فتق‌های بزرگ و بیماران سالمند
روش‌های سنتی جراحی معمولاً برای موارد بسیار شدید و یا برای بیمارانی استفاده می‌شود که دارای زخم به جا مانده از جراحی‌های قبلی باشند. این روش شامل ایجاد یک برش بزرگ‌تر در حفره شکمی برای ترمیم فتق می‌باشد و به همین دلیل دوره بهبودی بیمار طولانی‌تر خواهد شد. اما، مواردی وجود دارد که روش باز ممکن است بهترین گزینه برای برخی بیماران باشد.